Όταν τα αυτονόητα παύουν να ισχύουν!

Και ξαφνικά μένουμε μέσα! Και ξαφνικά δε μπορούμε να πάμε κάπου χωρίς να έχουμε το πολυπόθητο χαρτί άδειας κυκλοφορίας.

Δικαιώματα που πριν λίγες μέρες ήταν αυτονόητα εν μία νυκτί εξαφανίστηκαν και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με καταστάσεις που βλέπαμε κάποτε σε ταινίες φαντασίας και κακά τα ψέματα βρίσκαμε και λιγάκι παρωχημένες.

Η αλήθεια είναι πως αν μου έλεγες πριν από περίπου 2 βδομάδες ότι θα μάλωνα με τον άντρα μου επειδή πήγε να μου “κλέψει” την έξοδο που δικαιωματικά μου ανήκε, ήταν η σειρά μου να πάω super market, θα σου έλεγα ότι προφανώς σου έχει λασκάρει κάποια βίδα. Κι όμως, να που έγινε και αυτό.

Κι όμως, λίγες μόνο μέρες πριν το πρόβλημα μας ήταν ότι βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια. Πάλι βόλτα στη νέα παραλία; Πάλι για ψώνια στο εμπορικό; Πάλι για φαγητό στο ταβερνάκι της γειτονιάς; Μα ο κόσμος κυκλοφορεί! Ταξιδεύει! Πάει για brunch! Εμείς γιατί έχουμε πέσει σε αυτή τη ρουτίνα; Μήπως κάτι δε πάει καλά με τη ζωή μου; Γέρασα; Βάλτωσα; Τι τρέχει με εμένα τέλος πάντων;

Η απάντηση είναι απλή: Το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης! Τίποτα δε μας κάνει. Με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Όλα μας φταίνε. Τρανταχτή απόδειξη το “Μένουμε σπίτι!”. Εμ, δε μένουμε! Και γι’ αυτό ήρθε και η απαγόρευση εξόδου.

Πολλοί αντιδρούν. Πολλοί γκρινιάζουν. Πολλοί το βρίσκουν τραβηγμένο. Αν φτάναμε στο άλλο άκρο, αυτό της Ιταλίας που δυστυχώς άργησε να πάρει μέτρα και αυτή τη στιγμή βιώνει μία εθνική τραγωδία χωρίς προηγούμενο, θα φωνάζαμε για απερίσκεπτη κυβέρνηση που θυσιάζει το λαό της στο βωμό μιας επερχόμενης οικονομικής καταστροφής. Γιατί φυσικά πάντα φταίει κάποιος άλλος και ποτέ εμείς.

Ακούσατε μήπως κάποιο καμπανάκι να ηχεί; Ένα καμπανάκι που λέει ότι ήρθε σιγά σιγά η ώρα για αυτοκριτική! Η ώρα για ανάληψη ευθυνών όχι μόνο από τους κυβερνώντες αλλά από τον καθένα μας ξεχωριστά.

Καμία καταστροφή δεν ήρθε που πρέπει να μείνουμε σπίτι όσο τα μέλη της οικογένειας μας δεν μειώνονται και χαίρουν άκρας υγείας. Η βόλτα στο super market είναι μια χαρά. Καθώς επίσης και το δικαίωμα που μας δίνουν ακόμα για σωματική άσκηση. Ζούμε ευτυχώς σε μια χώρα που στην πλειοψηφία έχουμε μπαλκόνι άρα μπορούμε ακόμα να πιούμε τον καφέ μας στον καθαρό αέρα. Αλλά ακόμα και αυτό για εμάς είναι αυτονόητο. Για εμάς! Όχι όμως για όλους.

Κάποιοι βρίσκονται στο νοσοκομείο. Άλλοι έχουν κάποιον αγαπημένο τους άνθρωπο στην εντατική και ζούνε με την αγωνία αν θα τους αποχαιρετήσει από μία κάμερα. Άλλοι πάλι δεν έχουν καν σπίτι. Δεν έχουν καν λεφτά για ίντερνετ και υπολογιστή. Αλλά εμάς τι μας νοιάζει; Εμείς έχουμε. Εμείς απλά δεν μπορούμε να βγούμε.

Ζούμε σε μία δημοκρατική χώρα και όλα αυτά τα μέτρα δεν αναιρούν το δικαίωμα μας για ελευθερία αλλά προστατεύουν εμάς και τις οικογένειες μας από μία πανδημία. Εμείς έχουμε την επιλογή να μείνουμε στο σπίτι ενώ τουναντίον κάποιοι είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν στην δουλειά και να εκθέτουν κάθε μέρα σε κίνδυνο τόσο τους ίδιους όσο και τις οικογένειες τους. Ας σταματήσουμε τη γκρίνια και την “επανάσταση”. Μένουμε σπίτι γιατί πρέπει, γιατί μπορούμε, γιατί θέλουμε.

Εύχομαι μέσα από τη καρδιά να τελειώσει γρήγορα ο εφιάλτης που ζει όχι μόνο η χώρα μας αλλά και ολόκληρος ο κόσμος. Και θα προσπαθήσω να κρατήσω κάτι από όλο αυτό. Όταν τα αυτονόητα ξαναγίνουν δεδομένα στη ζωή μου, ίσως και να τα εκτιμήσω λίγο περισσότερο μετά από όλο αυτό!

Μέχρι να τα ξαναπούμε να περνάτε όμορφα! Εύχομαι από το σπίτι..

ΧοΧο