Οι πρώτες μέρες με το μωρό!

Από μικρό κορίτσι ζεις με το φόβο της γέννας!

Ακούς και ξαναακούς ότι σαν το πόνο της γέννας δεν έχει και σκέφτεσαι την μέρα εκείνη ωσάν σκηνή από θρίλερ με ουρλιαχτά και κραυγές . Πανικοβάλλεσαι και μόνο στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η δική σου σειρά να ζήσεις τον απόλυτο πόνο και κακά τα ψέματα διώχνεις κάθε σκέψη περί του θέματος πριν χτυπήσει αυτό που λέμε το βιολογικό ρολόι.

Και η ώρα αργά ή γρήγορα έρχεται, και διανύεις την εγκυμοσύνη που τελικά ίσως και να μην είναι τόσο τραγική όσο σου την περιέγραφαν (ήμουν από τις τυχερές), πάντα όμως με το φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού σου για την “μεγάλη μέρα”! Και η μεγάλη μέρα έρχεται και όσο υπάρχουν οι αναισθησιολόγοι με τα λεγόμενα μαγικά ραβδάκια (επισκληρίδιο 🙂 ) αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι όλα και τόσο τραγικά και ότι τελικά άντεξες. Και το μωράκι έρχεται και εσύ γεμάτη ανακούφιση και ευτυχία λες στον εαυτό σου: ” Όλα τελειώσαν! Αυτό ήταν!”.Αμ δε….Τώρα αρχίζει το καλό!

Μπορεί να μου πει κάποιος παρακαλώ γιατί κανείς δεν μας προετοιμάζει για αυτό που ακολουθεί μετά; Αϋπνία, ορμόνες, ΘΗΛΑΣΜΟΣ! Βλέπεται ότι το θηλασμό τον έχω βάλει με κεφαλαία, έτσι;;

Και οι μέρες στο μαιευτήριο κύλησαν όμορφα. Σου έφερναν το μωράκι σου κάθε τρεις ώρες να το θηλάσεις αλλαγμένο, μπανιαρισμένο και τόσο γλυκούλη που ήθελες να το φας. Και συ αναρωτιόσουν τώρα δηλαδή εγώ είμαι μάνα; Θα το πάρω μαζί μου αυτό το πλασματάκι όταν φύγω από δω; Και πως θα το κρατάω; Πως θα το ταΐζω; Πως θα το κάνω μπάνιο; Και όλοι σου λένε άσε το ένστικτό σου να σε οδηγήσει. Και αν το ένστικτό μου δεν έχει δίπλωμα τι κάνω,;;

Δε θα σας κρύψω ότι οι πρώτες μέρες με το αντράκι μου στο σπίτι ήταν ίσως οι πιο δύσκολες τις ζωής μου! Ας με συγχωρήσουν οι γλυκές μανούλες που ίσως ακούγομαι λίγο γκρινιάρα και αχάριστη αλλά μάλλον δεν υπάρχει κάποιος οδηγός που να σε προετοιμάζει για την λοχεία!

Το μωρό να κλαίει, να ξυπνάει ανά μία ώρα και εσένα οι ορμόνες να έχουν βαρέσει κόκκινο. Πότε μου δεν φαντάστηκα ότι ο θηλασμός είναι τόσο δύσκολος. Ήμουν από εκείνες τις αθεράπευτα ρομαντικές που φανταζόταν τις πρώτες μέρες του θηλασμού ως την ιδανική κατάσταση που μαμά και παιδί αγκαλιασμένοι και ήρεμοι απολαμβάνουν το δέσιμο που η φύση τους χαρίζει. Εεεεε…ΝΟΤ! Η αϋπνία τελικά όντως μπορεί να σε τσακίσει! Το κλάμα του μωρού μπορεί να σε πελαγώσει και κακά τα ψέματα το ringtone κλάμα δεν είναι το αγαπημένο μου σουξέ (ξέρατε εσείς ότι μπορεί να φτάσει αυτά τα decibel; Μα είναι μια σταλιά!). Και ο θηλασμός θέλει πολύ προσπάθεια. Πολύ υπομονή. Και ναι το πρώτο καιρό τα μαλλιά σου πετάνε σαν να έχεις βάλει το δάχτυλο στη πρίζα και οι πιτζάμες γίνονται ένα με το δέρμα σου. Σας τρόμαξα;

Κάπως έτσι είμαι λοιπόν! Αλλά κάπου εκεί που η κατάθλιψη σου χτυπάει τη πόρτα, το μπεμπάκι σου σφίγγει το χέρι! Κάπου μεταξύ 3 με 4 τα ξημερώματα που θηλάζεις και νομίζεις ότι η ζωή σου θα ναι έτσι από δω και πέρα, σου χαμογελάει. Και χωρίς να το καταλάβεις, μέσα στον ύπνο σου του χαμογελάς και συ! Και καθώς οι μέρες περνούν και αρχίζεις να συνηθίζεις, κλείνεις τη πόρτα στη κατάθλιψη και καταλαβαίνεις σιγά σιγά ότι όλα αυτά που σου έλεγαν οι μαμαδοφίλες σου είναι αλήθεια. Η αρχή είναι δύσκολη αλλά δεν θα ναι πάντα έτσι!

Βρισκόμαστε αισίως στην 43η μέρα μας, αρχίζουμε να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας με το θηλασμό και σιγά σιγά φοράω φόρμες 😛 . Τα δύσκολα δεν πέρασαν (κακό πράγμα οι κολικοί by the way) αλλά σίγουρα δεν υπάρχει σύγκριση με την πρώτη βδομάδα μας στο σπίτι. Αν είσαι νέα μαμά αγωνιστικούς χαιρετισμούς! Αν είσαι παλιά τώρα αρχίζω να σε καταλαβαίνω. Αν δεν κατάφερες να θηλάσεις (είτε για ιατρικούς, είτε για ψυχολογικούς λόγους) μην νιώθεις άσχημα και μην αφήσεις κανένα να σε κάνει να νιώσεις άσχημα. Όλες κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε!

Αυτά λοιπόν από εμένα! Μπήκα και επίσημα στο club των μαμάδων (ακόμα το λέω και δε μπορώ να το πιστέψω)! Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, που ξέρεις μπορεί να έχω φτιάξει και μαλλί!

-Xoxo